(Bericht uit AV 50).

Vreemd dat ze dat dan niet doen, of zouden ze wachten op een nieuwe baan dankzij de “stille revolutie”, die op het terrein van schaalvergroting thans gaande is in accountantsland?

Mijn ervaring is dat mensen een fusie en overname niet bepaald toejuichen, ook niet als er met de geldbuidel wordt gezwaaid.

Ik ben als oud bankier nauw betrokken geweest bij de fusie tussen de Rotterdamse en Amsterdamse bank, waar na afloop op iedere leidinggevende stoel twee personen zaten, waarvan er uiteraard één moest wijken.

Om dit te bereiken werd er een bestand van “blijvers en wijkers” gecreëerd en hoe eerder de wijkers wilden vertrekken, hoe meer geld ze mee naar huis mochten nemen…

Echter deze regeling had niet het gewenste effect: in plaats van de wijkers melden de blijvers zich massaal om te vertrekken, de wijkers moesten via een kostbare reorganisatieregeling worden afgekocht.

De blijvers vertrokken intussen alsnog omdat ze geen vertrouwen meer hadden in de fusiebank: waarvan akte.

Soortgelijke taferelen hebben zich b.v. de afgelopen jaren op grote schaal afgespeeld in accountantsland, bij niet gewenste fusies en overnames m.n. door het personeel.

Het kan overigens wel goed gaan als partijen elkaar als “toerist“ benaderen met een houding van: “komt en verwondert u”. De integratie dient als een project te worden behandeld, waarbij alle aandachtsvelden w.o. de verwachtingen en doelstellingen van de mensen gezamenlijk worden  doorgenomen.

Hoe zit het b.v. met de arbeidsvoorwaarden, met de pensioenregeling, promotie en doorgroeimogelijkheden etc. etc.

Het hele hebben en houden van mensen staat op het spel en uiterste zorgvuldigheid dient dan wel betracht te worden.

Waarom is het zo moeilijk om m.n. ervaren personeel te werven?

Het antwoord luidt dat ervaren mensen een carrière hebben opgebouwd, hier trots op zijn en hier hun zekerheden aan ontlenen.

Als alles tot tevredenheid verloopt, zijn ze bepaald niet bereid om dit zomaar op te geven!

Je hebt bovendien vaak te maken met de levenspartner die je niet hoort of ziet, maar die er wel degelijk is en waarvan je het als vreemde aanbieder op geen enkele manier winnen kunt.

Dus blijven bepaalde al dan niet voorziene gebeurtenissen over.

Denk hierbij aan een topbaan in Groningen, terwijl de kandidaat in Middelburg woont, denk aan een echtscheiding, denk aan financiële perikelen en b.v. “de gouden ketting“ waarmee de kandidaat figuurlijk om zijn of haar nek loopt en op geen enkele manier inpasbaar is in het loongebouw van de opdrachtgever.

Tegenwoordig vigeert ook vaak nog een flinke penalty bij vertrek b.v. een winstaandeel, wat in een aantal jaren is opgebouwd en wat verloren gaat bij vertrek.

Enige externe beïnvloedende factoren

Allereerst zijn er de laatste jaren naast kansen, ook forse bedreigingen voor het menselijk welbevinden ontstaan.

Denk hierbij aan de oorlogen in Oekraïne en Israël en de enorme investeringen die Nederland zal hebben te doen om zichzelf te kunnen verdedigen.

Wie weet wat Poetin met zijn kernwapens gaat doen als hij verliest?

Wat gaat Iran doen en hoe lopen de verkiezingen in Amerika af?

Hoe lossen we de woningbouw crisis op en hoe houden we het zorgsysteem in de lucht?

Wat doen we met PFAS en hoe vullen we tekorten op allerlei terrein aan?

Wordt Europa onder de voet gelopen door Afrikanen en andere slachtoffers en gelukzoekers?

Hoe lossen we de armoede bij vele Nederlanders op?

Hoe stoppen we de anarchistische tendensen?

Etc.etc.

Mensen zoeken zekerheid en zijn in principe alleen maar bereid om die op te geven als het niet anders kan.

Ik vrees dat het vervullen van vacatures door ervaren accountants bij collega kantoren helaas slechts het verschuiven van het probleem is (van het ene kantoor naar het andere), een uitzondering daargelaten.

Dit probleem kan alleen worden opgelost door een economische crisis, schaalvergroting e/o verdere automatisering van processen.

Wie weet komt het toch nog goed?

Teus Klop