Een kleine verkenning op internet leert dat m.n. de zoektocht naar gekwalificeerd personeel in accountantsland neer komt op een verdringingsstrategie.
Alle beschikbare personeel wordt al ingezet, waarbij de “jonkies” al vanaf de scholen en opleidingsinstituten worden “weggeplukt”, terwijl de gekwalificeerde medewerkers/sters worden “plat gemaild en gebeld” door werving en selectiebureaus en “bedolven worden” onder berichtjes van recruiters via LinkedIn met een aanbod bij een andere werkgever.
Natuurlijk lukt het prima om onervaren schoolverlaters te interesseren, zij hebben tenslotte een baan nodig en het spaart ze veel tijd en moeite. Dat geldt niet voor ervaren fiscalisten en accountants; deze “krijgen” een gouden ketting om hun nek en worden “met handen en voeten vast gehouden” met allerlei financiële en persoonlijke regelingen, waardoor een overstap naar een ander kantoor niet aantrekkelijk is, omdat ze b.v. een riante winstdelingsregeling hebben, die pas na vijf jaar wordt uitgekeerd voor slechts 20%, waarbij de rest vervalt als ze vertrekken. Gelegaliseerde diefstal dus.
Het grote probleem bij deze kandidaten is ook dat ze, heel logisch, meestal leven op basis van hun verdiensten en moeilijk iets kunnen inleveren. Ze blijven dan toch maar zitten al dan niet tegen ‘heug en meug’. Heel gezond is dat natuurlijk niet.
Regelmatig krijgen we het volgende te horen als we een afspraak willen maken: “ik kan geen afspraak maken omdat het hier zo “God alle Jezus druk is” dat ik de aankomende twee maanden echt geen afspraken meer kan maken.”
Een ander weet te melden dat hij “zich diep zou schamen” als hij nu nog weg zou gaan, dit omdat zijn huidige kantoor hem niet kan missen en een directie functie heeft beloofd met een navenante beloning en emolumenten.
“Nou Klop, wij hebben hetzelfde probleem als jouw opdrachtgever, dus als je nog eens iemand weet, denk ook eens aan ons”.
De laatste jaren maken de kantoren de omzet passend bij het aantal beschikbare mensen en laten ze de deur open staan op basis van “je kan nooit weten”.
Meer smaken zijn er niet: Het grote probleem bij accountantskantoren is nl. niet de omzet maar het tekort aan mensen. Dit probleem lijkt onoplosbaar, maar toch, toch staan we allemaal op de gewenning en routine knop die pas aan de orde komt als er b.v. een coronacrisis uitbreekt zoals in 2020.
Deze crisis was een regelrechte menselijke en economische ramp, maar ook een periode van goede voornemens en veranderingen. Intussen zijn we deze crisis alweer vergeten en is dankzij het gebrek aan arbeidskrachten een derde deel van het ziekteverzuim te wijten aan werkstress. Kosten geschat per jaar: ca. 3 miljard.
Vanuit Den Haag vernemen we dat de productiviteit van de Nederlanders te laag is om het huidige welvaartspeil vast te houden; echter in Nederland is iedere beschikbare kracht t.w. totaal ca. 11 miljoen mensen aan het werk en wordt dus nu gepleit voor een andere meer opbrengende productiviteit.
De kassen, expeditie, transport etc moeten dicht omdat ze te weinig bijdragen aan het bruto nationaal product en alleen kunnen overleven door gebruik te maken van veelal buitenlandse werknemers tegen buitenlandse lonen en prijzen en daar moet hoogwaardige productiviteit tegenover staan.
Dit kun je niet roepen in accountantsland. Immers, die opereren al hoogwaardig dus dat is wel in orde?
Waar men niet naar kijkt is hoe de tijd van 24 uur per dag wordt besteed. Enig idee hoeveel tijd per dag wordt verknoeid aan de mobiele telefoon en computer? Hoe zinvol is dat dan en waarom worden we zo gemanipuleerd door de Googles en Amazons van deze tijd om uren door te brengen met de shit van reclamemakers? Ook al eens nagedacht hoezeer we verslaafd zijn aan Insta, Tiktok, LinkedIn en de rest? Hoeveel nuttige tijd wordt op die manier verspild?
Uit enquetes blijkt dat men gemiddeld zeker zes uur per dag verspild aan nutteloze ‘prietpraat’. Natuurlijk bestaat het leven niet alleen uit werken maar misschien een item om het in accountantsland, en niet alleen daar, met elkaar eens over te hebben. De productiviteit kan op die manier met sprongen omhoog. Een ramp voor de niet gespecialiseerde werving en selectiebureaus en een zegen voor iedereen.
Teus Klop